Przebieg laparoskopii zwiadowczej

W przypadku, kiedy zawiodą wszelkie nieinwazyjne metody diagnostyczne, jedynym wyjściem jest zajrzenie do wnętrza ciała ludzkiego i dokładne obejrzenie wszystkich narządów. W tym celu można wykorzystać laparoskopię, która nie jest jedynie metodą przeprowadzania operacji, a mało inwazyjny sposób badania narządów wewnętrznych. Laparoskopowo można ocenić wiele narządów, np. śledzionę, wątrobę, jelito grube oraz narządy rodne. Jako metodę diagnostyczną laparoskopię wykorzystuje się w przypadku niepłodności o nieustalonej przyczynie, nieokreślonych bólów w obrębie miednicy mniejszej czy też w ciąży pozamacicznej. Zabieg pozwala na pobranie wycinków do badania histopatologicznego i wymazów na badanie bakteriologiczne z narządów wewnętrznych.

Wskazania, przeciwwskazania i przygotowanie do badania

Laparoskopię diagnostyczną przeprowadza się w przypadku chorób wątroby, wodobrzusza niejasnego pochodzenia, chorób śledziony, potrzeby uwolnienia zrostów w jamie otrzewnej, niepłodności i innych dolegliwościach ginekologicznych oraz w przypadku nieokreślonych bólów w przypadku brzucha i miednicy. Badania nie powinno przeprowadzać się w trakcie ciąży powyżej 3 miesiąca, miesiączki, choroby płuc i znacznej otyłości. Do laparoskopii, podobnie jak każdą inną operację przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym. Dlatego przed jej wykonaniem konieczne jest zrobienie EKG i badań laboratoryjnych: morfologii krwi, stężenia białka w surowicy, poziomu elektrolitów, wskaźników krzepnięcia krwi oraz prób wątrobowych. W przeddzień badania pacjent powinien przejść na dietę lekkostrawną.

Jak przebiega laparoskopia diagnostyczna

O wyborze metody znieczulenia podczas badania decyduje lekarz po konsultacji z pacjentem. Badanie trwa zazwyczaj kilkanaście minut. Pacjent leży na plecach. Lekarz robi niewielkie nacięcie w okolicy pępka. Przez nacięcie wprowadza się grubą igłę połączoną z aparatem, który pompuje do jamy brzusznej od 3 do 5 litrów dwutlenku węgla. Gaz wypełnia wszystkie zakamarki i rozdziela poszczególne narządy. Dzięki temu lekarz może posługiwać się narzędziami bez obawy o uszkodzenie jelit. Kiedy gaz osiągnie odpowiedni poziom, lekarz robi kolejne nacięcie w okolicach pępka. W tym miejscu wprowadza tokar, czyli metalową rurkę, w której może poruszać się laparoskop. Po przeprowadzeniu badania, chirurg wypuszcza powietrze i zaszywa niewielkie otwory w powłokach brzusznych.